Page 28 - ปันสุข ปี 2 เล่ม 1
P. 28
¤ÇÒÁÊØ¢à¡Ô´¨Ò¡¤ÇÒÁÊíÒàÃç¨
㹧ҹ·Õè·íÒ
จุฑาทิพย ชํานาญศิริ 4
โปรแกรมเมอร เปนอาชีพที่เด็กหลายคนในยุคเดียวกันกับฉันใฝฝนอยาก
จะเปน คงเปนเพราะคิดวาจะไดใชชีวิตอยูหนาจอคอมพิวเตอร และทํางานที่
สนุกสนานในอาชีพนี้ราวกับการเลนเกมส
แตเมื่อไดเขาศึกษาในคณะสาขาที่เกี่ยวของกับอาชีพนี้โดยตรง หลายคน
กลับไปไมถึงฝง หรือหลายคนที่อดทนศึกษาจนจบก็ไมเลือกทํางานตอในสาย
งานที่ตรงได เพราะ ความเปนจริงกับความฝนวัยเด็กชางแตกตางกัน งานใน
สายงานนี้ไมไดสนุกราวกับการเลนเกมส ฉันเปนคนเดียวในกลุมเพื่อนกวาสิบ
คน และเปนหนึ่งในไมถึงสิบคนในคณะที่ทํางานในสายงานที่ตรงกับที่เรียนมา
ปจจุบันฉันทํางานเปนโปรแกรมเมอร เขาสูปที่ 8 แลว บริษัทที่ทํางานเปน
บริษัทซอฟทแวรเล็กๆ ที่มีพนักงานไมถึงสิบคน ทําตั้งแตเปนตัวแทนจําหนาย
ซอฟทแวร รับทําระบบ จนกระทั่งผลิตโปรแกรมเสริมใน CAD (โปรแกรม 21
เขียนแบบ) จําหนายเอง ฉันรูจักที่นี่จากการเลือกสถานที่สหกิจศึกษาเมื่อป 4
แนนอนวา ฉันทํางานตอที่นี่ตั้งแตฝกงาน โดยไมเคยยายไปบริษัทอื่นเลย เพื่อน ศูนยองคกรสุขภาวะ
หลายคนเกิดความสงสัย วาทําไมฉันจึงมั่นคงกับการทํางานที่นี่นัก ทั้งที่เงิน
เดือนไมไดสูงมาก และดูหางไกลจากคาเฉลี่ยเงินเดือนของเพื่อนในคณะที่
เรียนจบมาดวยกันดวยซํ้า
สิ่งที่ทําใหฉันยังคงทํางานอยูที่นี่ ตองบอกกอนวา ฉันโชคดีมากที่เจอเจานาย
ที่เกง เพื่อนเจานายที่เรียกไดวาเปนอัจฉริยะ และเปนคนที่ไมหวงความรู
มีเทาไหรสอนใหหมด ใหโอกาสในการแสดงความคิดเห็น รับฟงความเห็นของ
เด็กฝกงาน และสามารถตอบไดเกือบทุกคําถามที่ฉันอยากรู ไมวาจะเรื่องงาน
การใชชีวิต และเรื่องสัพเพเหระ ฉันจึงกลายเปนเจาหนูจําไมในสายตาเจานายไป
ดวยความชอบถาม ขี้สงสัยในเรื่องราวรอบตัว สิ่งที่ผานพบเห็นในแตละวัน
ฉันจึงมีแหลงความรูขนาดใหญอยูใกลตัว
4 พนักงานโปรแกรมเมอร บริษัทเอกชนแหงหนึ่ง
