Page 27 - ปันสุข ปี 2 เล่ม 2
P. 27
ดิฉันคิดเสมอวาสิ่งที่เราตองมี คือ “ความจริงใจ” ถาเราใหเขาได เราก็จะ
ไดรับจากเขากลับมา และดิฉันก็คิดอยูเสมอวาการทํางานยอมตองมีปญหา
และอุปสรรคอยูทุกที่ เพียงแตวาปญหานั้นจะมีมากหรือนอย จะเล็กหรือใหญ
เพียงแคเราเปลี่ยนวิกฤตินั้นใหมาเปนโอกาส ดิฉันมองปญหาและอุปสรรค
วาเปนเหมือนครูที่คอยสอนใหดิฉันไดเรียนรูในวิถีของการใชชีวิตการทํางาน
วาปญหาแตละปญหาควรแกไขอยางไร มีวิธีการจัดการกับมันอยางไร และที่
สําคัญดิฉันจะยึดถือคําสอนของคุณครูของดิฉันเกี่ยวกับเรื่องปญหามาใชใน
การดําเนินชีวิตตลอดอยูประโยคหนึ่งวา “ปญหาทุกปญหานั้นมีทางออกเสมอ”
เทานี้ ก็ทําใหชีวิตการทํางานของนักศึกษาจบใหมอยางดิฉันเริ่มตนไดอยางมี
ความสุขมากเลยทีเดียว
และดวยความที่ดิฉันมีความสุขกับการทํางานกับที่นี่มาก ทําใหดิฉันอยาก
มาทํางานทุกวัน ในแตละปดิฉันแทบจะไมไดหยุดงานเลย เพราะดิฉันรูสึก
วาการมาทํางานทําใหดิฉันมีความสุข คําวา “งาน” สําหรับดิฉัน เปรียบเสมือน
“ออกซิเจน” ซึ่งดิฉันตองไดรับมันทุกวัน ถาวันไหนดิฉันไมไดรับแลวเหมือน
สรางสุขดวยตนเอง เราจะตองตาย ก็เหมือนกับวาดิฉันจะตองมาทํางาน ถาวันไหนดิฉันไมไดมา
ทํางานแลวดิฉันรูสึกวาชีวิตดิฉันรูสึกไมมีความสุขเหมือนขาดอะไรบางสิ่งบาง
20 อยางไปอยางบอกไมถูก
ตลอดเวลาที่ดิฉันไดทํางานอยูที่นี่มา 90 วัน หัวใจของดิฉันมันก็เริ่มพอง
โตขึ้นทุกวัน ๆ เพราะอะไรดิฉันก็พยายามที่จะหาคําตอบใหกับตัวดิฉันเอง และ
แลวดิฉันก็ไดพบกับคําตอบวาสิ่งที่ทําใหหัวใจของดิฉันพองโต ก็คือ ความรัก
ความเขาใจ ความอบอุน ความเมตตา ความสามัคคี ของพี่นองเราชาว เอ
เอ็ม พี ทั้งหลาย ตั้งแตระดับผูบริหาร จนมาถึงระดับพนักงานอยางดิฉัน และ
เมื่อดิฉันไดบรรจุเปนพนักงานประจําของบริษัท หลังจากทดลองงานไปได 90
วัน ขณะที่ดิฉันเพิ่งบรรจุงานไดประมาณไมถึง 10 วัน (ถาจําไมผิด) ในบริษัท
ไดมีการจัดการคัดเลือกคณะกรรมการสวัสดิการในสถานประกอบการ ก็ได
มีพี่คนหนึ่งมาทาบทามใหดิฉันลงสมัคร ซึ่งดิฉันก็ลงสมัครไป เพราะคิดวา
เปนการใหความรวมมือ แตนองใหมอยางเราเพิ่งผานทดลองงานจะมีใคร
เลือก ถาไมมีคงอายเขาแยเลย
