Page 102 - ปันสุข ปี 2 เล่ม 1
P. 102
à¤Åç´ÅѺÊÌҧÊØ¢
“ äÅ‹¤ÇÒÁ·ŒÍÍÍ¡¨Ò¡ã¨”
ณรงคเดช ภารรักษา 23
สวัสดีครับ ผมชื่อนายณรงคเดช ภารรักษา อายุ 36 ป เมื่อกอนเริ่ม
การทํางานอาชีพรับจาง เรื่องนี้ตองนับเวลายอนหลังไปประมาณ 12-13 ป
ที่ผานมา จากเด็กชนบทอยูตามทองไรทองนาไมเคยเขากรุง กอนจากบานมา
ก็มีคนเลาใหฟงวา “ กรุงเทพฯ มีแตคนใจดํา ไมมีนํ้าใจใหกันไมเหมือนคน
บานเรา จะขอกันกินเหมือนคนบานเราไมไดนะไปแลวจะอยูไดหรือ”
ผมเองก็ไมไดคิดอะไรมาก คนมันอยากจะมากรุงเทพฯ เห็นแตกับวัวกับ
ควาย ก็อยากจะออกไปผจญภัยบางนะยังหนุมยังแนน ทั้งครอบครัวก็ยากจน
อยากจะไดเงินมาจุนเจือชวยพอชวยแมบาง ครั้นมาถึงกรุงเทพก็ไดทํางานทันที
เปนงานบริษัทผลิตกลองโลหะแผนขึ้นรูปอยูแผนกทําสี งานก็ไมไดหนักอะไร
ถาเทียบกับตองทํางานตากแดดอยูที่บาน พี่ๆ ใชใหทํางานอะไรก็ไมเกี่ยง ถึง
แมวาพี่ที่วานี้จะอายุนอยกวาเราสัก 4-5 ปได เราก็เรงเรียนรูงานเพื่อใหมี 95
ทักษะในการทํางานและจะไดผานการทดลองงาน 3 เดือน มีคําที่จํามาจาก
แมวา “ ยอมลําบากเมื่อตอนหนุม ดีกวาไปกลุมเมื่อตอนแก “ ศูนยองคกรสุขภาวะ
ทําใหเรามีกําลังใจมากๆ ทํางานไปเราก็มีความสุข เราเปนคนยิ้มเกงพูดจาสุภาพ
ใหเกียรติกับทุกคน รูสึกดีที่พี่ๆ สวนใหญก็พูดจาดีใหเกียรติเรา ถึงแมจะเปนนอง
ใหมและที่ทึ่งมากๆ คือทางผูบริหารหรือเถาแกเจาของบริษัทพูดจากับเราแบบเปน
กันเองมากๆ ทํางานผิดก็ไมเคยดาไมเคยวามีแตใหคําแนะนําใหทํางานใหถูกตอง
และชวยหาแนวทางปองกันการเกิดซํ้า ทําใหปญหาในการทํางานลดลง
ในสวนของการทํางานตองตื่นแตเชาทุกวัน เขา-ออกงานเปนเวลา ตอง
ทําแบบนี้ทุกวันๆ บางครั้งก็เหนื่อยบางครั้งก็ทอคิดถึงบานคิดถึงพอคิดถึงแม
ตามประสาคนไมเคยออกจากบานมาไกลขนาดนี้ แตก็ตองหาสิ่งมาชวย
เติมเต็มหรือมาไลความทอออกไปจากใจ เราเองก็ไดบทกลอนบทหนึ่งที่คอย
ปลอบใหเรามีกําลังใจในการทํางาน ดังนี้
23 พนักงานบริษัท เอ เอ็ม พี เมทัลเวอคส (ประเทศไทย) จํากัด
